Eilandbewoner

Beste mensen, ik begin me steeds meer een eilandbewoner te voelen. Van een onbewoond eiland wel te verstaan. Tis m’n eigen schuld, ik weet het. Waarom eigen schuld? De laatste jaren, eigenlijk ongeveer vanaf corona (toeval of niet?), heb ik steeds meer het gevoel dat ik het lekker vind om de razernij van de wereld aan me voorbij te laten gaan. Ik vind het gewoon heerlijk om thuis te zijn. Als voorbeeld hebben we laatst weer de kermis in Aartswoud gehad. Groot feest. Live muziek. Voor m’n gevoel komt het hele dorp daar, behalve ik. En Karin. En ik vind het prima. En toch ook weer niet omdat het ook goed is om je sociale leven in stand te houden. Toch? Maar ik lijk de aansluiting wel een beetje te missen. Vind het lastig om de één op één gesprekjes op gang te houden. En dan besef ik dat ik het liefst naar huis ga. Ook op de maandagavonden als ik naar koor ga zitten we daarna nog even een glaasje te drinken. Dan zit ik natuurlijk niet naast een schapenboer, want dat is een uitstervend ras. Grotendeels gaan de gesprekken over de reisjes en vakanties die mensen gedaan hebben en waar hun volgende reis heengaat. Haha, daar zit ik dan met m’n armen over elkaar dat allemaal aan te horen. Jaloers ben ik niet hoor maar meepraten kan ik ook niet. Wij gaan nooit op vakantie. Ik wil ook helemaal niet op vakantie. Thuis is het mooiste plekje op aarde. Waarom dat weggaan? Ik zou m’n schapen missen. Ik zou m’n geiten missen. Ik zou m’n kleinkinderen missen. De moestuin.