Weiden bij een andere boer

We hebben tekort land om de schapen het hele jaar te weiden. In de late herfst zoek ik altijd een plek bij een melkveehouder waar de schapen nog een poosje kunnen lopen. Daar hebben we beiden wat aan; onze schapen hebben een poosje een plek om te eten en de melkveehouder is blij dat de restjes gras opgegeten worden. Als in de herfst de koeien naar binnen moeten omdat ze te zwaar zijn voor het natte land kunnen de schapen nog prima de restjes gras opeten. Het is namelijk niet goed voor het weiland als het gras te lang de winter in gaat; het gras gaat liggen, het sluit af voor licht en lucht en het begint te stinken.
Vele jaren heb ik de schapen in de na-herfst (zeg maar in de maanden november en december) geweid bij een boer vlak in de buurt. Dat was ideaal. Ik kon ze wandelend over de weg brengen en halen. De mensen in het dorp vonden het altijd een mooi gezicht als Karin en ik met het koppel schapen door het dorp liepen om ze weg te brengen of te halen. In 2021 liep het anders. De boer in het dorp had al vroeg in de herfst veel gras over op ingezaaid tulpenland en wilde de schapen vroeg hebben. Dat paste mij niet want de schapen liepen nog in kleine koppeltjes bij verschillende rammen en dat wilde ik nog even zo houden. Bovendien had ik zelf ook nog heel veel gras en dat moest ook op. Ik heb toen gezegd dat ik het nog niet weet hoe het zou lopen en dat ik ze misschien wel helemaal thuis zou houden. De boer heeft andere maatregelen genomen en een veehandelaar heeft een groot koppel buitenlandse rammen gebracht om te laten groeien. Een maand later keek ik er toch wel van op dat het gras helemaal op was. Wat nu? Bij de boer in het dorp kon ik waarschijnlijk niet meer terecht want ik vermoedde dat er verder niet zoveel percelen gras meer over waren. Bovendien vind ik het doodeng om met onze zwoegervrije en rotkreupelvrije schapen dicht in de buurt van zo’n koppel rammen van ik weet niet waar vandaan  te weiden. Bang voor overbrengen van die en misschien wel andere ziektes op onze schapen.  
Een oplossing diende zich aan. Ik hoorde van iemand dat een boer in Hoogwoud nog veel gras had en schapen zocht. Contact opgenomen en ik kon komen. Wel even lastiger want ik moet ze met de kar brengen. Nou is drie kilometer ook weer niet zoveel maar ik moet wel acht keer rijden. Ze liepen daar prima en ik was blij met deze oplossing.
Afgelopen herfst is het weer hetzelfde gegaan. De boer uit het dorp heeft zich niet gemeld en ik heb het ook niet gevraagd omdat ik weer in Hoogwoud terecht kon. Ze hebben er een kleine twee maanden gelopen en twee januari heb ik ze weer thuis gehaald omdat het gras op was. Bij het thuishalen heb ik ze meteen binnen gedaan. Ze hadden misschien nog een week of veertien dagen op ons eigen weiland kunnen lopen, maar ik vind het wel fijn als ons eigen land in de winter een zo lang mogelijke periode rust heeft. Dertien januari zijn ze geschoren en de scheerders keken er van op dat de schapen er zo best uitzien. Best land daar in Hoogwoud.
Dus het is allemaal weer prima gegaan maar toch geeft het me een beetje een dubbel gevoel dat iets wat al heel lang is, ik had er al ca. 30 jaar de schapen lopen in de winter, ook zomaar over kan gaan.